Een onverwacht label: afwijking rechteroog
Afspraak bij het consultatiebureau
Twee maanden geleden gingen we, mijn moeder, Sem en ik, voor een controle naar het consultatiebureau. We werden binnengeroepen door een arts die zich voorstelde als invalkracht. Naast haar stond een stagiaire. Helemaal prima, dacht ik.
Ze begon met een simpele test: of Sem een stukje papier zou pakken dat ze op tafel legde. Ze scheurde een hoekje van haar notitieblok af en legde het neer. Sem pakte het direct op en daarmee was de test geslaagd.
Daarna volgde een oogcontrole. Ze pakte een lampje en keek in zijn ogen. Het duurde iets langer dan normaal en ik merkte dat Sem onrustig werd. Tegelijkertijd veranderde haar houding. Ze leek ergens over te twijfelen. Ze gaf het lampje aan de stagiaire, die ook keek. Toen zei ze:
“Het lijkt erop dat zijn rechteroog een fractie later meebeweegt…”
De donorvraag die alles op scherp zet
Ze vroeg of er oogproblemen in de familie voorkwamen. Nee, niets wat wij zo konden bedenken. Toen kwam de opmerking:
“En de donor? Het zou daar ook vandaan kunnen komen.” Ze begon door te vragen aan de kant van de donor, want ja “het moet toch ergens vandaan komen?”.
“Bam”. Die kwam binnen.
Ik voelde me bijna verplicht om uit te leggen hoe streng de selectie is in Denemarken. Slechts 7 à 8 procent wordt überhaupt goedgekeurd als donor. En als er na de geboorte iets afwijkends wordt vastgesteld bij een kind, wordt de donor direct op pauze gezet voor verder onderzoek.
Maar haar houding veranderde niet. Ze knikte vaag. “Ja, ja… tja.”
Alsof mijn donor (en dus Sem) niet goed genoeg zou zijn.
Dat voelde pijnlijk. Alsof er iets mis was.
Het woord waar ik niet op zat te wachten
Ik probeerde duidelijkheid te krijgen. Wat bedoelde ze precies? Wat zag ze dan?
“Niet schrikken hoor, ik schrijf het even in medische termen op,” zei ze.
Ik keek mee op haar scherm. Daar verscheen het: Afwijking rechteroog
Mijn hart sloeg een slag over. Afwijking? Wat betekent dat? Hoe erg is het? Is het blijvend? Is het te verhelpen?
Ik stelde vragen, maar kreeg geen antwoorden. Alles werd vager in plaats van duidelijker.
Ze zei alleen: “Dat moet eerst door een oogarts bekeken worden. Over twee maanden plannen we een nieuwe afspraak.”
Alsof dat nog niet genoeg was, moesten er daarna ook nog twee vaccinaties gegeven worden.
De arts vroeg aan de stagiaire:
“Pak jij de spuiten?”
“Ja, maar waar liggen die eigenlijk?”
“Ik denk op de tweede plank van boven.”
Ze denkt?!
Mijn moeder vroeg uit voorzorg nog wat er precies in de vaccinaties zat, om te checken of we wel de juiste kregen. Het voelde allemaal een beetje amateuristisch. Ik ging met een vervelend gevoel naar huis.
Thuis: zoeken naar duidelijkheid
Mijn moeder bracht Sem terug naar de opvang en ik moest gaan werken. Maar ik kon het niet loslaten.
“Afwijking rechteroog”…
Klinkt ernstig. Moet ik me zorgen maken? Is dit zeldzaam? Hoe wordt dit normaal gesproken opgelost?
Ik besloot mijn schoonzusje te bellen. Ze werkt op een ander consultatiebureau en kent dit soort situaties goed.
Haar reactie?
“Oh joh, dit komt zó vaak voor. Meestal is het gewoon een lui oog. Dan krijgt hij een pleister op het sterke oog zodat het zwakkere getraind wordt. Dat duurt een paar weken tot maanden. Vaak helemaal op te lossen.”
Wát een opluchting.
Waarom konden ze me dat niet gewoon meteen vertellen bij het consultatiebureau? Dan was ik veel rustiger naar huis gegaan.
Terug naar het consultatiebureau (en die opluchting!)
Nu twee maanden later. De controleafspraak.
Ik had bij het inplannen al aangegeven dat ik niet weer bij de invalarts wilde. En gelukkig, dit keer werden we opgeroepen door een vaste arts.
Ik vertelde haar mijn ervaring van de vorige keer. Ze vond het vervelend om te horen, en had de notitie gelezen. Ze zei dat het inderdaad nogal ongelukkig was opgeschreven.
Ze onderzocht Sem’s ogen opnieuw.
En toen kwamen de woorden die ik zó graag wilde horen: “Ik zie geen afwijking. Hij kijkt helder, volgt goed, en als ik één oog afdek, blijft het andere mooi recht vooruit kijken. Alles ziet er goed uit.” Wat fijn!
Tijd voor de vaccinaties. De arts vroeg of ik Sem’s armpjes vast wilde houden. Ze werkte snel en professioneel, maar toch… Bij de eerste prik schrok hij, begon te huilen, en bij de tweede werd het nog erger. Hij was ontroostbaar. En ik? Ik had hem zo graag die prikjes willen besparen.
Sem is normaal gesproken een makkelijk mannetje, maar tijdens het aankleden op het consultatiebureau is hij verre van dat. En ik voel soms de blikken van andere ouders. Misschien vol medelijden. Misschien herkenning. En dat is oké. Want deze momentjes, hoe klein ook, gaan je als ouder tóch niet in de koude kleren zitten.
De les?
Geef ouders informatie. Geef ze perspectief. En vooral: gebruik woorden die geruststellen in plaats van beangstigen. Want één vaag medisch zinnetje kan voor een ouder aanvoelen als een diagnose. Terwijl het in werkelijkheid vaak iets kleins is, met een simpele oplossing.
Deel dit artikel:
Geschreven door
