De dag van de punctie!
Het is een dag waarop ik veel spanning en zenuwen ervaar. Ongeveer 5 weken geleden deelde ik mijn besluit om het IVF-traject te starten. Ik kreeg toen een grote doos met medicatie geleverd. Bij het openen van de doos was ik enorm onder de indruk. Moest dit allemaal echt gebruikt worden? Ik vroeg me af of ik wel echt besefte waar ik aan begon. Maar er was geen twijfel mogelijk toen die vraag in mij op kwam. Ik was vastbesloten om dit te doen.
Hormonen prikken
Het prikken is me eigenlijk meegevallen. De eerste keer Decapeptyl prikken was behoorlijk spannend, en dat is misschien nog zacht uitgedrukt. Na een paar keer prikken begin je echter je weg te vinden, hoewel het nooit echt went. Gelukkig heb ik geen bijwerkingen ervaren en verliep alles goed. Toen ik ongesteld werd, mocht ik op dag 3 beginnen met het prikken van Gonal F. Ik heb de instructies wel drie keer bekeken, niet omdat het moeilijk is, maar gewoon om niets over het hoofd te zien. Het prikken van Gonal F is gemakkelijker, de naald is dunner en het is minder pijnlijk. Bovendien hoef je minder in te spuiten dan de hoeveelheid Decapeptyl.
Metingen
De metingen waren ontzettend spannend voor mij. Maakte mijn follikels wel voldoende rijping door? Werkten mijn medicatie zoals ze zouden moeten werken? Bij mijn eerste afspraak zag het er al veelbelovend uit, met 11 zichtbare follikels. Twee dagen later, tijdens de tweede afspraak, waren het er al 12 of 13. Een mooi aantal, maar de metingen waren nog niet voldoende voor een punctie. Bij de derde afspraak waren er ongeveer 16 follikels zichtbaar en waren goed gegroeid. Het leek erop dat ik mogelijk te maken kon krijgen met overstimulatie. Hoewel er nu 16 follikels waren, was het mogelijk dat dit aantal nog zou stijgen naar 18. Het leek erop dat ik aan de grens van overstimulatie zat, maar of het daadwerkelijk tot overstimulatie zou leiden en hoeveel eicellen er uiteindelijk zouden zijn, zou pas duidelijk worden na de punctie.
Ovitrelle
De punctie kon worden gepland en op zondagavond was het tijd voor de laatste injecties: om 18:00 uur moest ik de Decapeptyl en Gonal F spuiten en precies om 21:30 uur mocht ik de Ovitrelle injecteren, zodat ik 35 uur later klaar zou zijn voor de punctie. Ik heb wel vijf keer gecontroleerd of ik de juiste spuiten in handen had. Het zou echt een nachtmerrie voor me zijn als ik per ongeluk de Gonal F en Ovitrelle door elkaar zou halen.
Zelfgemaakte IVF-kalenders en wachtkameremoties: mijn voorbereiding op de punctie
In de ochtend stond de punctie gepland om 08:30 uur. Ongeveer een uur van tevoren nam ik een paracetamol en een Oxazepam, een kalmerend tabletje. We waren ruim op tijd vertrokken, omdat het simpelweg geen optie was om te laat te komen. In de dagen voor de punctie heb ik nauwgezet de dagen afgekruist op mijn zelfgemaakte IVF-kalender. Eenmaal in de wachtkamer voelde ik emoties opkomen van alle spanning en zenuwen. De verschillende ervaringen die ik op internet had gelezen, maakten me toch wat angstig voor de punctie. Stilzitten in de wachtkamer was geen optie voor mij. Gelukkig was ik daar alleen met mijn moeder. Ik stond op en wapperde wat met een tijdschrift om mezelf te herpakken, beseffend dat ik ieder moment geroepen kon worden voor die “ingrijpende punctie.”
Gelukkig herpakte ik mezelf snel en werd ik enkele ogenblikken later geroepen voor de punctie. Ik nam plaats in een kamertje en de arts nam even de tijd om te informeren hoe het met me ging, hoe ik me voelde en hoe ik er tegenaan keek. Ik gaf aan dat ik redelijk zenuwachtig was omdat ik niet wist wat ik kon verwachten. Hij toonde begrip en verzekerde me dat we alles stap voor stap zouden doen en dat ze me goed zouden begeleiden tijdens de punctie. Dat was een geruststellende gedachte! Ik voelde me in zeer goede handen en dat gaf me een gevoel van vertrouwen.
Mijn moeder bleef achter in de wachtkamer, omdat ze het ergens een beetje moeilijk vond om mij te zien lijden. Ik begreep haar gevoelens volledig. Immers, ik was degene die de punctie moest ondergaan, en misschien wilde ik haar ook niet belasten, aangezien ik zelf ook niet wist wat me te wachten stond. Ik vond het prima zo en wist dat ik haar weer zou zien in de uitrustkamer.
Punctie: Een beetje venijn, maar al met al prima te doen
Nadat het eerste deel van het infuus in mijn arm was geplaatst, werd ik gevraagd om nog een laatste keer naar het toilet te gaan, zodat mijn blaas zo leeg mogelijk zou zijn. Na terugkomst werd ik begeleid naar de punctiekamer, die zich vlak naast het toilet bevond. Alle voorbereidingen waren getroffen en ik mocht gaan liggen. Met een eendenbek werd er nog even gekeken en schoongemaakt, wat niet pijnlijk was. Ik merkte op dat mijn infuus nog niet was aangesloten. Ze waren op de hoogte en zouden dit binnen enkele momenten toedienen. “Ben ik nog bij bewustzijn? Zal ik niet wegvallen?” vroeg ik bezorgd. Ze verzekerden me dat ik me misschien een beetje duizelig kon voelen, maar dat ik niet weg zou vallen. Ik vond het geruststellend om te horen, want het idee om de volledige controle te verliezen of niets te kunnen herinneren, benauwde me enigszins. Gelukkig kreeg ik alleen een infuus en geen roesje, en dat bleek voldoende te zijn. Ik keek de andere kant op toen het infuus werd aangesloten en merkte langzaamaan dat ik wat slaperig werd. “Voel je al iets?” vroegen ze. “Ik denk het wel,” antwoordde ik. “Nou, dan gaan we beginnen!” kondigden ze aan.
Een verdovingsprik bij de tandarts is pijnlijker
Hij gaf helder aan wat zijn plan was, en dat stelde me gerust, want ik hou ervan om te weten wat er gaat gebeuren. Hij legde uit dat ik drie keer moest in- en uitademen, en bij de laatste ademhaling even mijn adem moest inhouden. Vervolgens klonk zijn stem: “Oké, nu rustig uitademen.” Precies op dat moment zette hij de prik door mijn vaginawand.
Het klinkt misschien pijnlijk, maar geloof me, het is echt goed te verdragen. Ik heb wel eens meer pijn gehad bij een verdovingsprik bij de tandarts. Het aanprikken van de follikels verliep soepel, alsof ze er moeiteloos doorheen glijden. Sommige prikjes waren wat venijniger, en soms voelde ik menstruatiekrampen, deze krampen gingen ook met een paar tellen weg. Over het algemeen prima te verdragen. Nadat mijn vaginawand was doorprikt en de eerste follikel was aangeprikt, voelde ik een soort ontlading terwijl we nog maar net begonnen waren.Nu weet ik wat ik kan verwachten, hoe het voelt, en als dit alles is? Dan is het echt prima te doen. Op een scherm dat aan het plafond was bevestigd, kon ik ondertussen meekijken. Het was heel fijn maar ook bijzonder om dat te zien.
De punctie is klaar
Ik vroeg of er sprake was van overstimulatie, en dat was zeker het geval. Dit riep bij mij tegenstrijdige gevoelens op. Vanzelfsprekend verlang je naar een overvloed aan eicellen, maar een werkelijke overstimulatie kan ook serieuze gezondheidsrisico’s met zich meebrengen. Na de punctie voelde ik een immense opluchting. Hoewel ik het gevoel had dat ik redelijk kon opstaan, werd ik vriendelijk verzocht om nog even te blijven zitten. De assistente nam mijn kleding in haar handen en hielp me met het aantrekken ervan. Hoewel het natuurlijk wat ongemakkelijk was, besefte ik me ook dat ze dit waarschijnlijk dagelijks doet.
Naar de uitrustkamer
Ik werd naar de rustkamer begeleid. Vervolgens ging ze mijn moeder halen om haar te vertellen dat de punctie achter de rug was, en bracht ze haar naar de kamer waar ik verbleef. De assistente kwam terug met een kop thee en informeerde me dat het laboratorium gaat beginnen met het tellen van de eicellen. We moesten geduldig afwachten tot we de uitslag zouden ontvangen van de laborant.
Terwijl de laborant druk bezig was met het tellen van de eicellen, had ik de gelegenheid om mijn ervaringen te delen met mijn moeder. “Ik ben zo opgelucht dat het voorbij is, en het is eigenlijk veel beter gegaan dan ik had verwacht,” zei ik met een glimlach. Hoewel ik er nog een beetje suf uitzag, voelde ik me langzaamaan steeds fitter naarmate de tijd verstreek. De tijd tikte echter verder dan we hadden verwacht, en we begon me stil af te vragen: “Zou alles wel goed zijn gegaan? Ze zeggen toch dat geen bericht goed bericht is? “Maar wacht, geen bericht is natuurlijk geen optie! We keken elkaar aan en beseften dat het ondanks ons geduld toch wel erg lang duurde.
De uitslag
We hoorden de deur van de gang opengaan en ik keek hoopvol naar mijn moeder. Zouden ze nu eindelijk de uitslag komen brengen? Er klonk zacht getik op de deur, maar in plaats van een laborant stond de gynaecoloog voor ons. Vol spanning keek ik hem aan, nieuwsgierig naar het nieuws dat hij kwam brengen. “Het zal nog even duren omdat er een groot aantal follikels zijn aangeprikt,” zei hij. “Ze zijn nog steeds bezig met tellen van de eicellen.” Op dit moment hebben ze er 29 gevonden, maar het aantal kan nog iets toenemen. Hoorde ik dat goed? “29?” Ik kon het bijna niet geloven. Bij mijn laatste meting waren het er 16, misschien 18 bij de punctie, en nu hoorde ik dat er 29 eicellen gevonden zijn.
Geen verse terugplaatsing
Hij was duidelijk: een verse terugplaatsing werd sterk afgeraden. Ik moest eerst herstellen van de punctie. Natuurlijk was ik teleurgesteld dat een verse terugplaatsing niet mogelijk was. Maar hé, ondanks de overstimulatie was ik echt enthousiast over die 29 eicellen! Ik realiseer me goed dat dit aantal geen garantie bied voor het uiteindelijke aantal embryo’s dat ingevroren kan worden. De laborant kwam een kwartier later in de uitrust kamer en bevestigde dat het inderdaad een totaal is van 29 eicellen.
Mogelijk overstimulatie
Bij de punctie was het duidelijk dat er sprake is van overstimulatie, dit is gebaseerd op de hoeveelheid eicellen. Komende dagen zal blijken of ik daadwerkelijk de klachten heb voor OHSS syndroom, oftewel Ovariële Hyper Stimulatie Syndroom. Het is van groot belang dat ik mijn dagelijkse inname van water op minimaal 3 liter houd en mijn lichaam in beweging houd. Hoewel sommige verhalen op internet suggereren dat voldoende rust/ geen beweging noodzakelijk is, hebben ze benadrukt dat ik écht in beweging moet blijven. De ernst van de situatie had ik begrepen en kon voor mijn gevoel geen moment even rustig op de bank zitten. Hoewel ik eigenlijk nog moe was van de punctie, probeerde ik toch wat huishoudelijke taken te doen, zoals kleine boodschappen, koken, opruimen en kleding op Vinted zetten. Dit alles gebeurde echter in een traag tempo, aangezien sneller op dat moment gewoon niet mogelijk was. Rond 21:30 uur was ik zo moe, dat ik als een blok in slaap viel. Zodra ik de volgende ochtend wakker word, ga ik douchen en buiten een wandeling maken, wat normaal gesproken een uitdaging is voor mij in de vroege uren ;). Het belangrijkste was immers dat ik in beweging bleef en voldoende water drink. Als ik klachten zoals kortademigheid of gewichtstoename ervaar, moet ik contact opnemen met mijn kliniek.
Herstel onderschat
Ik realiseer me nu dat ik het herstel na de punctie misschien wat onderschat heb. ’s Nachts merk ik dat het draaien in bed moeilijk gaat. Ik geef de voorkeur aan slapen op mijn rug, omdat ik denk dat dit de beste positie is voor mijn buik. Wanneer ik echter op mijn zij wil draaien, ervaar ik pijn. Ik voel me een beetje als een bejaarde en zelfs een simpele gang naar het toilet lijkt een eeuwigheid te duren. Het opstaan, naar het toilet gaan en weer terug in bed liggen, het kost allemaal moeite. Maar zodra ik weer in bed lig, ben ik opgelucht dat ik eindelijk weer kan rusten. Daarnaast is mijn buik nog behoorlijk opgeblazen, alsof ik de punctie nog moet ondergaan of sterker nog, 5 of 6 maanden zwanger ben. Dit komt doordat de eierstokken enorm zijn vergroot. Dit moet eerst gaan herstellen. Ik vertrouw erop dat het elke dag beter zal gaan, maar ik moet toegeven dat ik het herstel na een punctie behoorlijk heb onderschat. Ik wil graag benadrukken dat ik vermoed dat dit mede wordt veroorzaakt door het grote aantal eicellen dat bij mij is gevonden. En wellicht moet ik toegeven dat ik misschien wat naïef ben geweest door te denken dat één dag rust voldoende zou zijn om alles weer in orde te brengen. Het is belangrijk om te realiseren dat je minstens een paar dagen nodig hebt om te herstellen, en in geval van overstimulatie kan dit zelfs enkele weken duren.
Wat is OHSS?
Het Ovariële Hyperstimulatiesyndroom (OHSS) is een complicatie die kan optreden bij de behandelingen IVF/ICSI. Als gevolg van de hormonale stimulatie rijpen er meerdere eicellen tegelijkertijd, wat leidt tot abnormale vergroting van de eierstokken. Naast de grootste follikel(s) wordt aangenomen dat vooral het grote aantal middelgrote follikels verantwoordelijk is voor het optreden van OHSS. (Een follikel is een met vocht gevuld blaasje waarin de eicel zich ontwikkelt.)
Afspraak kliniek
Vanwege de overstimulatie en de mogelijke ontwikkeling van het OHSS-syndroom ga ik naar mijn kliniek voor een echocontrole en bloedafname. Zodra ik mijn afspraak heb gehad en de uitslag weet van het aantal embryo’s wat ingevroren kan worden, zal ik terugkomen met een blog om mijn ervaringen te delen. 🙂
Disclaimer: Ik vind het belangrijk om mijn ervaring te delen over de punctie, omdat er veel negatieve verhalen circuleren in bepaalde Facebookgroepen en op YouTube. Het is echter van essentieel belang om te benadrukken dat elke ervaring uniek is en dat het belangrijk is om te luisteren naar de specialisten die jou begeleiden. Een specifiek negatief ervaringsverhaal op YouTube bleek bijvoorbeeld te wijten aan het feit dat de betreffende persoon ervoor koos om geen/ of gedeeltelijke pijnstilling te ontvangen. Het is mijn overtuiging dat de punctie beter te doorstaan is dan het beeld dat soms wordt geschetst op internet.
Deel dit artikel:
Geschreven door
