Een TENS-apparaat en een badbevalling in het ziekenhuis stonden centraal in mijn geboorteplan. Zoals vaak bij bevallingen, verliep het echter niet helemaal volgens plan.
Hypnobirthing
Ik besloot om met 32 weken zwangerschap een Hypnobirthing cursus te volgen om me goed voor te bereiden op de bevalling. De cursus omvatte ademhalingsoefeningen, zoals 3 tellen inademen en 6 tellen uitademen, en gaf me toegang tot rustgevende muziekbestanden. Het doel was om in een rustige en geconcentreerde ‘bubbel’ te komen, zodat mijn lichaam natuurlijke pijnstilling kon aanmaken in de vorm van endorfines. Tijdens de bevalling kunnen verschillende technieken, zoals ademhalingsoefeningen, massage, warmte (zoals een warm bad of douche), yoga en muziek, de aanmaak van endorfines stimuleren. Vanwege mijn achtergrond in dans, waarbij ik veel verschillende oefeningen deed, dacht ik dat dit me goed zou afgaan. Ik heb overigens helemaal niets met die rustgevende meditatie muziek en liet het graag aan me voorbijgaan. Een mix van verre windgonggeluiden, het gepiep van de vogeltjes vermengd met het zachte geruis van de zee en hier en daar een tinkelende belklank. Nee, dan geef ik de voorkeur aan mijn eigen playlist. Laten we realistisch blijven, geen van beide opties zal de intensiteit van de bevalling verminderen.
Geen symptomen en toch begonnen
Met 40 weken en 2 dagen, om 01:00 uur ’s nachts, begon het plotseling. Ik ging naar het toilet en dacht eerst dat ik lichte buikkrampen had, mogelijk door iets verkeerds te eten. Ik ging terug naar bed, maar ongeveer vijf minuten later moest ik weer naar het toilet en voelde ik meer activiteit in mijn buik. “Zou het nu beginnen, of is dit vals alarm?” vroeg ik mezelf af. Ik wilde zowel de verloskundige als mijn moeder niet voor niets bellen als het slechts buikkrampen of valse weeën waren. En als het echt begonnen was, zou het nog wel even duren voordat ik volledige ontsluiting zou hebben.
Van krampen naar weeën: Het begin van mijn bevalling
De krampen werden steeds erger, en ik besefte dat dit het begin van mijn bevalling was. Deze weeën waren echt! Met behulp van de weeën timer in de Zwangerschap+ app zag ik dat ze ongeveer om de vijf minuten kwamen. Tussendoor nam ik snel een douche en kleedde me om, wetende dat ik waarschijnlijk vroeg in de ochtend naar het ziekenhuis zou gaan. Hoe ik die uren ben doorgekomen, is me nog steeds een raadsel. Ik had met mezelf afgesproken om om 04:00 uur mijn moeder en de verloskundige te bellen. Omdat de weeën steeds intenser werden, belde ik mijn moeder om 03:50 uur, nadat ik een wee had opgevangen. “Mam, het begint, kun je komen?”
Na nog een wee belde ik de verloskundige. Ik vertelde haar dat ik elke vijf minuten weeën had. Ze zei dat het eigenlijk om de twee à drie minuten moest zijn. Gezien de hevige pijn en het feit dat ik sinds 01:00 uur alles alleen had opgevangen, vroeg ik haar om toch te komen. Ze begreep me en kwam direct naar mijn huis.
De verloskundige constateerde 4 tot 5 cm ontsluiting
De weeën namen toe in intensiteit en pijn. Ondanks mijn nuchtere benadering, mijn vastberadenheid om in mijn bubbel te blijven en mijn oefeningen, heb ik de weeën onderschat. Geen enkele Hypnobirthing cursus kan hier tegenop. Laten we eerlijk zijn over bevallen: de pijn is gewoon onvermijdelijk en kan zeer intens zijn. Vijf minuten nadat mijn moeder arriveerde, kwam de verloskundige. Ze zag dat ik serieuze weeën had, maar het waren beenweeën, die schijnen pijnlijker te zijn dan normale weeën.
Mijn vluchtkoffer stond klaar en ik was goed voorbereid. Ik kon precies aanwijzen waar het TENS-apparaat in mijn tas lag. Toen ik vroeg om het TENS-apparaat aan te sluiten omdat ik het niet meer trok, antwoordde ze: “Dat gaat niet, je hebt beenweeën.” Dat kon toch niet waar zijn? Na een controle bleek dat ik al 4-5 cm ontsluiting had. Ondanks de pijn voelde dat als een opluchting. Wat als ze gezegd had dat ik pas op 1 cm zat?
Een rit naar het ziekenhuis bij nacht: Weeën en misselijkheid onderweg
Ze belde het ziekenhuis en we maakten ons op voor de rit naar ‘s-Hertogenbosch. Gelukkig was het nog nacht en rustig op de weg. In de auto kwamen de weeën nog steeds elke vijf minuten. Naast mijn vluchtkoffer hadden we ook een emmer meegenomen, want ik was erg misselijk.
Nadat er hulp was ingeschakeld was het uiteindelijk gelukt. Ondanks de weeën die ik had opgevangen zat ik nog steeds tegen de 5 cm. De weeën waren erg pijnlijk en ik wilde zo snel mogelijk pijnstilling. De verloskundige gaf aan dat alleen een ruggenprik mogelijk was. Prima, ik vond alles goed, als de pijn maar minder werd. Er werd een filmpje gestart met informatie over de ruggenprik. Ik begrijp dat ze cliënten goed moeten informeren, maar het interesseerden me niet zoveel wat er gezegd werd in de video. Ik was vooral bezig met het opvangen van de weeën en alles wat er om me heen gebeurde in de kamer. Ik was al akkoord voordat ze überhaupt het filmpje starten.
Na 45 minuten aan een monitor mochten we terug naar mijn kamer. Het was inmiddels 08:00 uur in de ochtend. Er viel een last van mijn schouders en ik was blij mijn moeder weer te zien. Op de monitor in de kamer kon ik aan de grafiek zien wanneer ik een wee had. De weeën voelde ik nauwelijks en ik had geen pijn meer. Perfect, als ik zo tot 10 centimeter ontsluiting kom, is dit prima te doen! Twee uur later kwam de gynaecoloog binnen om te kijken of er al vooruitgang was. Ik zat nog steeds op 5 centimeter. Ai, hoe kan dat nou? Ik kreeg medicijnen toegediend en na nog eens 2 uur kwamen ze terug. Het had gewerkt, want ik zat al op 8 centimeter. Toen ik op 10 centimeter zat, mocht ik beginnen met persen. Mijn moeder en broer ondersteunden me hierbij. De gynaecoloog merkte op dat de baby in het vruchtwater had gepoept, dus een vacuümpomp en een knip waren nodig. Er werd extra hulp geroepen en ik hoorde in de kamer: “Nog twee keer persen en dan is hij er.” Wat? Nog maar twee keer? Het ging zo snel dat ik het bijna niet kon geloven! Ik hoorde huilgeluiden. Hij was er! Ze legden de baby snel bij me en het voelde zo onwerkelijk. Ben ik nu al bevallen? Ging het echt zo makkelijk? Er werd gevraagd hoe hij moest heten. “Sem,” antwoordde ik. “Sem Lucas.”
Sem Lucas is geboren op 11 april 2024 om 13:04 uur in het Jeroen Bosch Ziekenhuis in s’-Hertogenbosch.
Deel dit artikel:
Geschreven door
