In verwachting! De tijd lijkt wel voorbij te vliegen, en ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Op dit moment ben ik al 29 weken zwanger en bevind ik me in het derde trimester. Het aftellen is officieel begonnen, en het besef van de naderende komst van mijn kleine is echt voelbaar.
1e trimester
Terugkijkend op het eerste trimester, realiseer ik me dat ik eigenlijk geen idee had wat me te wachten stond. Zou ik de eerste weken zonder problemen doorkomen? Zou ik last krijgen van misselijkheid? Nu ik erop terugkijk, kan ik zeggen dat ik die beginweken goed ben doorgekomen. Er waren wel momenten waarop ik dacht: “Oei, ik ben één van die vrouwen die ernstige misselijkheid ervaart!” Ik heb in totaal drie keer behoorlijk last gehad van misselijkheid. Ik zocht naar mogelijke medicijnen, omdat ik vreesde dat dit gevoel aan zou blijven houden. Gelukkig bleek het allemaal mee te vallen. Het waren voornamelijk kortstondige vlagen, zoals tijdens het uitpakken van de vaatwasser. Je bukt je, en plotseling overvalt je een golf van misselijkheid. Of bij het verschonen van een vuilnisbak; de geur die normaal gesproken al niet prettig is, werd nu bijna ondraaglijk. Toch verdween dit gevoel snel weer, en kon ik weer verder met mijn dag.
Corona
Hoe voorzichtig ik ook was in de coronatijd, ontkomen bleek onvermijdelijk. Ondanks alle maatregelen lijkt het leven zijn normale gang te gaan. Op een vrijdag besloten we met drie collega’s naar de McDonald’s te gaan. In de auto gaf een collega aan zich niet zo lekker te voelen. Direct realiseerde ik me dat ik voldoende afstand moest houden. Op maandag meldde diezelfde collega zich ziek, corona! Langzaam maar zeker kreeg ik zelf lichte klachten, die met de dagen erger werden. Een coronatest was geen optie voor mij; ik wilde het niet weten en stak liever mijn kop in het zand.
De koorts begon op te lopen, en ik baalde enorm. Het afgelopen jaar was ik geen enkele keer ziek geweest. 11 IUI-pogingen en een IVF-traject verder, ik voelde me topfit. En nu, na een paar weken zwangerschap, werd ik ziek. Balen! Ik begon me zorgen te maken. Zou de koorts niet te hoog oplopen? Zou het goed gaan met de baby? Liep ik risico op een miskraam? Ondanks deze gedachten probeerde ik nuchter te blijven en het vertrouwen te houden dat alles goed zou komen. Op internet las ik verschillende verhalen, en dag na dag hoopte ik op verbetering. De hoogste koorts die ik had gemeten was 38.8. Gelukkig ging het na vier dagen beter, al bleef ik last houden van veel hoesten. De koorts daalde gelukkig, en ik had een afspraak voor de 13-wekenecho.
De 13-wekenecho, een moment waar je niet altijd bij stilstaat, maar waarvan je toch hoopt dat alles in orde is. Het geluid van het kloppende hartje van de baby gaf een geruststellend gevoel, en de beelden op het scherm lieten zien dat alles tot nu toe normaal verliep. Gelukkig waren er geen bijzonderheden, maar de spanning blijft altijd aanwezig. Met een geruststellend gevoel namen we de foto’s mee naar huis, en zo konden we opgelucht het tweede trimester ingaan.
2e trimester
Wat een mijlpaal! Het tweede trimester. En hoewel ik me besef dat het nog even kan duren voordat ik de bewegingen van de baby zal voelen, ben ik allang tevreden met het positieve resultaat van de 13-wekenecho. Het feit dat mijn placenta aan de voorkant ligt, betekent dat het nog geruime tijd kan duren voordat ik de eerste schopjes en bewegingen zal ervaren. Maar eerlijk gezegd maakt dat me niet veel uit. De wetenschap dat het hartje klopt en alles er goed uitziet, is voor mij het belangrijkst.
Jongetje of een meisje?
Natuurlijk wilde ik het geslacht weten! Dat stond eigenlijk al vast voordat ik überhaupt zwanger werd. Een meisje? Fantastisch! Mijn gedachten gingen meteen naar schattige jurkjes, een spijkerjasje met een lief roesje, een flair broekje met een vrolijke bloemenprint, en samen naar een K3-musical van de 3 biggetjes. Ik zag het helemaal voor me, een echt moeder-dochter duo in de dop!
Maar wat als het een jongetje wordt? Daar had ik ook al een levendige voorstelling van. Stoere kleine Nikes, blauw/wit gestreepte trui boven een hip broekje, en natuurlijk een cool mutsje. Blond of bruin haar, net iets langer dan stekeltjes. Hij zou spelen met autootjes, maar vooral dol zijn op treintjes omdat hij op elk wagonnetje en elk ander diertje kan zetten. In mijn gedachten zou hij met zijn gele regenlaarsjes door de regenplassen stampen en ’s avonds naar mijn bed komen omdat hij oh zo graag een verhaaltje wilde horen uit zijn favoriete boek.
Heb ik een voorkeur? Echt niet! Beide scenario’s lijken me geweldig. Mijn kinderwens is altijd aanwezig geweest, en ik fantaseer al jarenlang over hoe het zou zijn om een kindje van mezelf te hebben. Of het nu een mini-fashionista wordt met een passie voor K3 of een kleine avonturier met een liefde voor treintjes, ik ben gewoon dolblij en vol verwachting over wat de toekomst zal brengen.
18 weken geslachtsecho
Het leek wel een eeuwigheid te duren, maar het was eindelijk tijd voor de geslachtsecho! Bijna vreesde ik dat ik zonder enig resultaat naar huis gestuurd zou worden. Na een lange periode vroeg de echoscopiste me op te staan en wat te bewegen. Ik voerde wat gekke dansjes uit in de hoop dat de baby wakker zou worden, waarna ik weer mocht gaan liggen.
Na wat momenten van spanning deelde ze mee dat ze al een vermoeden had, maar nog wat extra bevestiging zocht. Tot ze uiteindelijk zei: “Ja, het is voor mij nu wel duidelijk.” En daar was het moment… het wordt een jongetje!! 😄 Nu wordt het werkelijkheid,… ik word een jongetjesmama! Zo ontzettend leuk!
20 weken echo
Voor de 20 weken echo ging ik samen met mijn moeder naar het ziekenhuis. Nadat we werden opgeroepen vanuit de wachtkamer, mocht ik plaatsnemen en gaan liggen. De geslachtsecho bracht positief nieuws, maar de echoscopiste merkte op dat de baby één dag groter was dan het gemiddelde. Eén dag, hoe zwaar weegt dat eigenlijk? Als ik toch gewoon één dag eerder zou bevallen, dan zouden we toch weer gelijklopen? Zo werkt het helaas niet. Ondanks dat alles nog keurig binnen de normale grenzen viel, bleek het buikje van de baby iets voller te zijn dan gebruikelijk. Daaropvolgend werd mij verteld dat ik een glucose belastingstest moest ondergaan, oftewel een suikertest om te controleren of ik zwangerschapsdiabetes heb. Dat was wel even een verrassing waar ik niet op gerekend had. Desondanks was het geruststellend om te horen dat over het algemeen alles er goed uitzag.
De gedachte aan die ene dag verschil en het vooruitzicht op een suikertest brachten wat onzekerheid met zich mee, maar tegelijkertijd overheerste het gevoel van dankbaarheid dat over het algemeen alles er goed uitzag. Het zijn de onverwachte wendingen die het pad van de zwangerschap kleur geven, en ik ben vastberaden om elke uitdaging met een positieve instelling tegemoet te treden.
Zwangerschapsdiabetes
In mijn volgende blog zal ik mijn ervaringen delen met betrekking tot zwangerschapsdiabetes. Zwangerschapsdiabetes is onverwachts opgedoken, maar ik ben vastbesloten om dit hoofdstuk van mijn zwangerschapsreis met openheid en optimisme te benaderen 🙂
Deel dit artikel:
Geschreven door
