Ondanks mijn perfect getimede cyclus, gezonde levensstijl en sterke weerstand, ga ik na 11 IUI behandelingen starten met het IVF traject. Een traject waarvan ik nooit had gedacht dat dit nodig zou zijn, maar ook een traject waardoor ik dankbaar ben dat het bestaat.
Het vooruitzicht om te starten met IVF kan gevoelens van angst en onzekerheid oproepen, aangezien het IVF-traject bekend staat als een intensieve ervaring. Toch is het belangrijk om mezelf te herinneren waar ik het allemaal voor doe: het krijgen van een kindje. Veel vrouwen hebben dit traject al doorlopen en er zijn talloze bronnen van informatie en steun beschikbaar. Het IVF-traject kan een uitdaging zijn, maar het kan ook een ongelooflijk krachtige ervaring zijn die kan helpen om te groeien als persoon.
Ik voel een mengeling van emoties bij de gedachte aan het starten van het IVF-traject. Enerzijds kijk ik er naar uit en voel ik zelfs enige enthousiasme voor de behandeling die voor me ligt. Anderzijds kijk ik er behoorlijk tegenop. Het traject omvat het toedienen van hormonen: het GnRH-hormoon en het FSH-hormoon. Het GnRH-hormoon onderdrukt je eigen cyclus terwijl het FSH-hormoon de groei van meerdere eicellen stimuleert. Vlak voor de punctie, ongeveer 36 uur van tevoren, moet ik het HCG-hormoon toedienen. Dit hormoon zet de laatste rijping in gang en zorgt ervoor dat de eitjes mooi los komen te liggen in de follikels ter voorbereiding van de punctie.
Hoewel ik vol vertrouwen ben in het IVF-traject, kan ik soms overvallen worden door emoties. Het is begrijpelijk dat het traject intens kan zijn en een aanzienlijke emotionele impact kan hebben. Om het overzicht te behouden, probeer ik me te richten op het heden en het dagelijks leven. Toch vind ik het idee van het dagelijks prikken van de hormonen best spannend. Met name de eerste injecties maken me nerveus. Ik vraag me af of het pijn zal doen, of ik mijn huid eerst moet verdoven met ijsblokjes, en of ik wel op de juiste plek injecteer. Zal ik last krijgen van bijwerkingen? Zal mijn hormonale toestand aan mij te zien zijn?
Wanneer je minder aan het traject denkt en simpelweg van dag tot dag leeft, kan het wellicht makkelijker te dragen zijn. Hoewel de eerste twee prikken wennen zullen zijn, ben ik ervan overtuigd dat ik er snel handiger in zal worden. Ik kijk uit naar het moment waarop ik de laatste injectie zal zetten voor de punctie die de volgende dag zal plaatsvinden, maar tegelijkertijd zie ik er ook tegenop. Ik probeer kalm te blijven. De punctie, waarbij de follikels worden aangeprikt, duurt ongeveer 10 minuten, 5 minuten per eierstok. Tien minuten moet te doen zijn, toch? En de pijn? Ik hoop dat ik me kan aansluiten bij de “het is niet prettig, maar het is te doen” club. Want als ik sommige verhalen lees, word ik een beetje angstig. Maar tegelijkertijd denk ik: “alles voor een kleintje”. Met die gedachte begin ik vol goede moed aan het IVF-traject.
Het fragment van Yolanthe Cabau, waarin zij openhartig vertelt over haar onvervulde kinderwens met haar partner Wesley Sneijder, heeft mij bijzonder geraakt. Door haar verhaal te delen heeft ze andere mensen kunnen raken en inspireren. Ze liet zien dat het krijgen van kinderen niet vanzelfsprekend is en dat er vaak een hoop emoties en moeilijkheden bij komen kijken. Door haar kwetsbaarheid te tonen, gaf ze anderen het gevoel dat ze niet alleen waren in hun eigen uitdagingen,
Deel dit artikel:
Geschreven door
